In de luwte
Het water is lauw.
Met voeten bloot voelt ze de zachte klei op de bodem tussen haar tenen glijden.
Het kietelt in haar buik.
Tot naadloos de wreef omsloten is en ze geankerd staat.
De wereld aan haar voeten.
Vandaag nog was er wind geweest.
Onrustige wind.
Een luchtaanval van alle kanten, die haar al trekkend
en duwend had willen beletten thuis te komen.
Het kind was er boos om geworden.
‘Laat me gaan.’
De pedalen van haar fiets driftig aansporend de windwal te doorbreken. .
Nu pas is de wind gaan liggen, moe van de lange dag.
In de luwte lijkt hun strijd al lang geleden.
Het kind beweegt zich voorzichtig.
Kleine kringen echoën almaar groter over het water heen, golven geluidloos van haar weg.
Onder de oppervlakte wolkt bruine modder omhoog.
Slechts stil staan kan het weer bedaren.
Broer had het kind aan zien komen.
Haar opgewonden blossen getuigden van het verwaaide vechten.
Hij draaide snel de deur op slot zodat ze om moest lopen.
Pestkop. Boos stampend sloegen haar voeten in het grinten pad.
Ze beet hem ‘eikel’ toe toen ze langs hem stoof, de trap op.
Haar buik knort klagelijk. Hoe lang heeft ze al niet gegeten?
Te lang zo te horen.
Eenmaal boven had ze een schaar gepakt, de scherpe die naast de naaimachine lag.
En systematisch de blote vrouwen aan zijn muur bewerkt, ze hun laatste booby job gegeven.
De dames lachten er niet minder uitdagend om.
Broer loopt langs.
Het kind heeft hem allang gezien.
Boos en bang richt ze haar blik naar onder.
Hij houdt zich in.
Zegt zacht: ‘Kom nou naar huis, je wordt gemist’.
En legt een boterham voor haar neer. .
Ze zal wel honger hebben.
Tekst KdR, Foto HB – ©Imageastory, 2011
imageastory 